Vier jaar geleden trad Juliana op tijdens de Tattoo on Stage in Luzern in Zwitserland. Dat was een fantastisch optreden waar veel (oud-)muzikanten goede herinneringen aan hebben. Dit jaar gaan we weer, met een voor ruim tweederde nieuwe club muzikanten, en een gloednieuwe show!
De reis begint op vrijdagmiddag rond 12 uur. Alle spullen zijn al naar de Kwekersweg gebracht wanneer Andrew en Melissa van huisvervoerder Besseling (bekende chauffeurs van de Musikparade) toeterend aan komen rijden. De toon is gezet! Snel worden de bus en aanhanger ingepakt zodat we aan de 800km naar Luzern kunnen gaan beginnen. Het begint niet goed: een losse slang van het koffiezetapparaat levert een waterballet in de bus op en al net na Ede moeten we een eerste stop maken. Gelukkig kan Andrew het snel oplossen zodat we weer verder kunnen. In Duitsland wordt veel aan de weg gewerkt en dat levert nogal wat files op, zeker rond Frankfurt en in het Zwarte Woud richting Basel. Uiteindelijk zijn we pas rond kwart voor twaalf ’s avonds bij het hotel. Nou ja, bij “een” hotel want bij het Ibis Styles hotel (waar we 4 jaar geleden verbleven) blijken ze ons niet te verwachten. We moeten bij het Ibis Budget hotel zijn, aan de andere kant van het centrum en nog zo’n 10 minuten rijden. Dus maar weer terug de bus in… Bij het juiste hotel worden snel de kamerpasjes uitgedeeld en de meeste muzikanten verdwijnen snel naar bed. De kamers zijn niet zo deftig als bij Ibis Styles maar alles werkt en het is zeer schoon.
De volgende ochtend is het druk bij het ontbijt als 55 muzikanten proberen ongeveer tegelijkertijd iets te eten te krijgen. De keuze is zeer goed met verse croissants en broodjes, yoghurt, sapjes, en zelfs worstenbroodjes. Rond 10 uur verzamelen we voor de ingang voor de korte wandeling eerst naar de bus, en daarna met instrument en uniform naar het KKL waar de concertzaal is voor de Tattoo on Stage. Na omkleden in uniformbroek en T-shirt kunnen we al snel op het podium terecht voor het repeteren van onze eigen show. 1x wennen aan deze prachtige zaal met zeer goede akoestiek en dan nog 1x voor het inregelen van het licht. Hoewel we onze nieuwe show “Run the World” pas 4 weken spelen (voor publiek) zijn er maar heel weinig aanwijzingen van onze showinstructeurs Kees Jan en Rob nodig. Toch heel goed om deze mannen erbij te hebben!
Om twaalf uur is het alweer lunchtijd en aan de overkant van de straat (in de mensa van de universiteit) wordt een lekkere warme maaltijd geserveerd. Daarna is er tijd om even Luzern te bekijken. De beroemde Kapellbrücke is om de hoek en ook het historische (winkel)centrum is heel dichtbij. Het is inmiddels 22 graden met zon dus het is hartstikke druk en gezellig in de stad. Na een koffie bij de Starbucks lopen we met een groepje weer terug naar de KKL. Nu staat de finalerepetitie op het programma. De grote vraag: hoe krijg je 250 muzikanten geordend op- en af een klein podium en hoe zorg je ervoor dat doedelzakken hetzelfde tempo spelen als de andere orkesten en wat de dirigent wil. Nou daar heb je wel een uur voor nodig… Achter de schermen is er tijd om wat te praten met collegakorpsen, zoals de Royal Marines (Collingwood Band) of de Zwitserse Armee. Met de Russen uit Moskou is het moeilijk tot niet communiceren, de meeste zijn ééntalig Russisch.
Om kwart over drie volgt een volledige doorloop van het programma, in uniform. Ook die generale repetitie gaat prima en we weten nu wanneer we kunnen omkleden, inspelen, en klaar gaan staan voor ons eigen optreden. Handig, want we doen dit nog 3x. Na het avondeten is er nog tijd voor een rondje kermis die op de kades van de Vierwaldstättersee (Vierwoudstrekenmeer of Meer van Luzern) is neergestreken. Enkele Julianamuzikanten wagen zich zelfs in de zeer hoge zweefmolen.
Dan is het half acht en tijd voor het eerste optreden voor publiek, in een uitverkochte concertzaal (zo’n 1800 toeschouwers). Na een opening met doedelzakken spelen de Royal Marines als eerste. Een redelijk traditionele Engelse show maar met prachtige muziek. Onder andere de mars Royal Salute en Class of the Dreadnaughts (van de Beating Retreat 2016 CD). Het volgende korps is de Militärmusik Rekrutenspiel uit Zwitserland. Een mooi militair korps uit Zwitserland met veel jonge (dienstplichtige?) muzikanten. Ze spelen heel mooie muziek maar de show is behoorlijk statisch. Hierna komt Stone Mountain Hill Drum Corps ook uit Zwitserland, een klein tamboerkorps in de stijl van Top Secret uit Basel. Veel lawaai en – naar mijn mening – weinig afwisseling.
Dan mogen we met Juliana de zaal in. Onze show is nauwelijks aangepast maar de show geschreven voor ongeveer 40×25 meter, moet nu op rond 16×10 meter. Dat is soms dringen en soms een beetje anders. Maar het gaat prima. Na het dansen volgt al een groot applaus en daar krijg je alleen maar meer energie van. De prachtige ballad gaat goed en enthousiast wordt de zaal in gerapt. “We run this Mother!” Na afloop volgt een lang applaus en nadat Joey nog eens salueert begint het publiek opnieuw. Heerlijk. Nog even een showtje van de trombones op de afmars en voordat we het weten staan we weer achter de schermen. De ontlading is groot. Zo moet het! Morgen nog 2 keer!
Na ons optreden is het pauze. Na de pauze speelt eerst de Lucerne Marching Band. In hun “zwartepietenpakken” spelen ze een show met veel beweging. Onder andere komt een stuk uit de Udo Jürgens&James Last Medley (van de Musikparade) voorbij. Dan een optreden van de Stockbridge Pipe Band uit Edinburgh. Een grote doedelzakband uit Schotland die op hoog niveau speelt. De taptoe wordt afgesloten met een show van de muzikanten van de Suvorov Militaire Academie in Moskou, Rusland. Precies wat je ervan verwacht: zeer goede muziek met een eenvoudige show, met af-en-toe een grapje.
Tot slot volgt de finale: Na een fanfare van de Royal Marines speelt het orgel een zeer trage versie van de Radetzkymars waarop alle korpsen op komen marcheren. Gezamenlijk spelen we – misschien wel het mooiste arrangement van – Highland Cathedral, met orgel en intermezzo van de fanfaretrompetten. Natuurlijk volgt dan nog een zeer lang applaus voordat de Russen een mars inzetten en alle korpsen het podium weer verlaten.
Inmiddels is het tien uur geworden en na het omkleden gaan we gezamenlijk naar het hotel. Sommigen gaan al snel naar bed, anderen komen buiten nog even wat eten en drinken en een groep gaat zelfs nog naar de bus om daar nog wat te feesten. De echte “die hards” zijn tot diep in de nacht in het centrum van Luzern te vinden.
Zondagmorgen is het appèl om dezelfde tijd. Na het ontbijt en uitchecken om 10.00 buiten verzamelen. Nu kunnen de slaapspullen alvast in de bus waarna we weer doorlopen naar het KKL. Het weer is helaas heel anders dan gisteren: het is een stuk frisser en het regent een beetje. De ochtendvoorstelling begint om 11.00 uur. 4 jaar geleden was dat met heel ander publiek dan zaterdagavond: veel tammer en deftiger. Ook nu zag je meer pakken en nette kleding in de zaal zitten maar het enthousiasme was zeker niet minder dan gisteravond! Zelf maak ik 1 dom foutje maar een elleboog van Marleine voorkomt erger (au!). In de finale hebben de trompetters van de Royal Marines niet hun dag. En ook Highland Cathedral gaat niet echt lekker omdat de doedelzakken en bassisten van de Russen er hun eigen tempo op nahouden. Maar het applaus van het publiek is er niet minder om.
Ook nu is er weer lunch aan de overkant van de straat en vervolgens vrije tijd totdat om 17.00 uur het laatste optreden begint. Vanwege de regen lopen we niet te ver. Even over de kermis, door het station, en nog even naar het uitzichtplatform op de bovenste verdieping van het KKL. Hier heb je een prachtig uitzicht over Luzern en het meer. Ook bezoeken we nog even de instrumenten die beneden in het KKL uitgestald staan, terwijl het publiek al binnenkomt.
Het wordt saai, maar ook het laatste optreden gaat prima. Via de Wifi-verbinding van het KKL lukt het om de show van Juliana live uit te zenden via Facebook. Niet de beste beeldkwaliteit maar natuurlijk heel leuk voor thuisblijvers! Binnen een uur is de film al ruim 1000 keer bekeken en de opmerkingen en likes blijven binnenstromen. Dat was 4 jaar geleden echt nog heel anders.
Na 3 top uitgevoerde shows zit de Tattoo on Stage erop. De Russen hebben er nog niet genoeg van en spelen eerst en zingen daarna (heel mooi) nog wat in de grote omkleedruimte. Dat vraagt om een antwoord en “De Stad Amersfoort” en “Het is stil aan de overkant” klinken dan ook vanaf de “Nederlandse” kant door de ruimte. Dan omkleden, inpakken, en al snel komt de bus voorgereden. Aanhanger inpakken en rond 8 uur kunnen we vertrekken voor de terugreis. Die gaat wél heel voorspoedig, al doe ik zelf geen oog dicht in de bus. Rugpijn, zere nek, je moet er wat voor over hebben. Ruim 2 uur voor planning komen we rond kwart voor zes ’s ochtends in Amersfoort aan. Snel opruimen, naar huis, en nog een paar uurtjes slaap. In mijn geval totdat de maandelijkse test van het luchtalarm me weer wakker maakt.
Wilt u ons optreden dichterbij nog eens live meemaken? Kom dan naar het Proud Event in theater De Harmonie in Leeuwarden op 15 oktober. Er zijn twee voorstellingen om 14.30 en 20.00 uur.
Marco