Er zijn van die optredens die je altijd bijblijven. Edinburgh Military Tattoo, Nationale Taptoe Breda, etc. Daar mag nu ook de Tattoo on Stage in Luzern bij!
De berichten van tevoren (onder andere van Adest Musica) waren erg goed. Maar je moet er natuurlijk wel zelf het beste van maken. Maar dat is volledig gelukt!
De reis begon op vrijdag om 12.00 uur bij het clubgebouw. Het duurde even voordat er iemand met een sleutel was en voordat de bus er was maar al snel was alles ingepakt en Juliana gereed voor vertrek richting Zwitserland. Het eerste stuk verliep voorspoedig, maar in Duitsland kwamen we al snel in wegwerkzaamheden en de avondspits terecht. Maar in de bus was het erg gezellig en er was meer dan voldoende te eten en te drinken mee. Lang niet iedereen was even nuchter meer toen we uiteindelijk rond een uur of 1 ’s nachts in een donker Luzern aankwamen. Snel werden de hotelkamers verdeeld en de meesten probeerden toch nog een paar uurtjes slaap te pakken. Maar niet iedereen heeft het ontbijt gered…

Zaterdagmorgen moest er al vroeg gerepeteerd worden. Dus liep om kwart over zes de wekker al af, om te proberen wat wakker te worden onder de douche. We hadden trouwens een heel goed hotel met mooie kamers, alleen was ons (tweepersoons) dekbed veel te klein. Dat hebben we maar opgelost door het te delen: Eric het hoeslaken en ik het dekbed zelf.
Na een lekker ontbijt met goede koffie kon iedereen zijn eigen instrument uit de aanhanger van de bus halen en werd de wandeling richting de concerthal (KKL) aangevangen. Daar aangekomen bleek een grote ruimte gereserveerd te zijn voor Juliana en twee Zwitserse korpsen. Plek genoeg maar ook nuttig, omdat hier een groot deel van de wachttijd doorgebracht zou worden.

Om half negen begon de repetitie en konden we de mooie zaal ook even bewonderen. We hadden de show prima voorbereid – het podium was zelfs nog iets groter dan ons clubgebouw – zodat met 2x doorlopen de repetitie alweer voorbij was. Ook de doedelzakken op het balkon (bij Band of Brothers) klonken direct als een klok. En Robert werd verrast met maarliefst 4 pauken, zodat ze tijdens het stuk niet verstemd hoefden te worden. Wat een luxe!

Ja en dan is om half tien de repetitie alweer voorbij. Om 12 uur is er eten en tot die tijd verdwijnen de meeste muzikanten de mooie binnenstad van Luzern in. Helaas is het weer belabberd, in de loop van de dag gaat de miezerregen zelf over in echte langdurige buien. Het eten voor alle muzikanten is prima geregeld en lekker, in een grote ruimte boven in het station dat direct naast het KKL gelegen is.
Niet lang daarna is het tijd voor de repetitie van de finale. Eerst worden alle muzikanten op hun plek gezet en daarmee is het podium stampvol. Daarna is er wat verwarring want de speaker vraagt de Royal Marines om af te marcheren terwijl hij Juliana bedoelt. Dit kwam door de uniformen, Juliana liep al in uniform en de Royal Marines in burger, en het uniform van Juliana heeft wel iets van de Royal Marines weg. Een mooi compliment.
Na de finalerepetitie is er een doorloop van het hele programma. Een goede oefening, je weet dan wanneer je ongeveer moet gaan aankleden en wanneer je klaar moet gaan staan. Ons optreden gaat prima, wat een kick moet dat geven als er straks 2100 mensen in de zaal zitten! Maar daar moeten we nog even op wachten. Eerst moet weer gegeten worden, en daarna doet iedereen het even rustig aan. Een hele korte nacht en alweer vroeg in touw beginnen hun tol te eisen.

Inmiddels is het zaterdagavond half acht geworden. De concertzaal van het KKL in Luzern zit vol (uitverkocht) en de Royal Marines openen met een mooie fanfare de Tattoo on Stage 2012. Het eerste optreden is van de band van de Suvorov Militaire Academie uit Moskou, Rusland. Allemaal jonge muzikanten die flink onder de plak zitten bij hun leider. Maar ze kunnen een lekker stuk muziek maken! Hierna volgt Les Amourins uit Neuchâtel in Zwitserland. Een soort van Pasveerkorps, maar dan met jongere muzikanten en toch wel iets minder goed. Het inspelen en afstemmen beneden doet soms pijn aan je oren. Ook de Royal Marines zijn al voor de pauze geprogrammeerd. Ze openen met de fantastische “Fanfare for the First Sea Lord” gevolgd door muziek die ik al vaker van ze gehoord heb. Een show brengen ze niet echt, het is veel heen en weer counteren over het toneel. De slagwerksolo (met 6 extra slagwerkers, 12 in totaal) is wel vet, zoals we van de Royal Marines gewend zijn. Als de afmars “Heart of Oak” begint is het voor ons tijd om naar boven te gaan en ons klaar te maken voor het optreden. Eerst speelt echter nog de Rojahn Academy of Irish Dance & Caoran, (tap)dansende dames en heren begeleid op viool, harp en nog een paar instrumenten.

En dan is het tijd om te knallen. Eddie begint met zijn act op het toneel, krijgt zijn pet van Kees Jan en begint te spelen. Binnen anderhalve minuut staat het podium vol met muzikanten en klinkt het slotaccoord van de opening hard de zaal in. Vervolgens deel 2 uit onze show Medieval Suite, direct gevolgd door slagwerknummer “Loch Leven”. Dan gaan de slagwerkers af en staat de helft van het orkest op het podium voor het hoogtepunt van de show “Band of Brothers”. In het snelle deel starten de bewegingen weer, komt de rest van het korps én 3 doedelzakken van de Swiss Central Pipe Band erbij. Machtig! Veel te snel zit het er alweer op en marcheren we met “We’re No Awa'” weer van het podium af. Wat een heerlijk gevoel, zoveel applaus.

Na ons optreden is het pauze. Een mooiere plek in het programma kun je dus eigenlijk niet krijgen. Na de pauze speelt als eerste de lokale vereniging, de Lucerne Marching Band. Zij spelen hier elk jaar en weten dus wat er van hen verwacht wordt. Het is een leuk optreden met veel “meeklappers” als muziek. Hierna komt de Swiss Central Pipe Band met min of meer traditionele doedelzakmuziek. Ook een vast onderdeel van de Tattoo on Stage. Uit Duitsland komt Fascinating Drums, die je het beste kunt vergelijken met het bekende Top Secret uit Basel in Zwitserland. Mooi showtje, maar alleen maar slagwerk en dat gaat mij in ieder geval snel vervelen. De Russen mogen de avond ook afsluiten. Onder andere met een stukje zang. Heel mooi. Het Russische orkest speelt ook de andere korpsen het podium weer op voor de finale. Die is kort en krachtig: alleen een mooie versie van Highland Cathedral. Met orgel en halverwege een fanfare van de Royal Marines. Kippenvel, afgezien van de solo doedelzak die nou niet echt de gewenste kwaliteit heeft.

Na een zeer lange staande ovatie marcheren de korpsen op “Abschied der Slawin” gespeeld door het Russische orkest weer af. Het eerste optreden zit erop, morgen nog twee keer!

Zondagmorgen kunnen we eerst een beetje uitslapen. Maar de meesten hebben het na de eerste zeer korte nacht gisteren niet zo laat gemaakt, zodat het om negen uur al druk is bij het ontbijt. Iedereen gaat na het uitchecken op eigen gelegenheid met zijn of haar baggage naar het KKL, zo’n 10 minuten lopen.

Zondag om 11.00 uur is de eerste voorstelling. Het gaat weer precies hetzelfde, met een waardig koraal om in te spelen in de omkleedruimte. Het is een belangrijke dag in de geschiedenis van de vereniging, voor het eerst treedt Juliana op een zondag op. En meteen wel twee keer voor elke keer 2100 toeschouwers. Het gaat weer prima, al is het zondagochtend-publiek misschien iets minder enthousiast dan dat op zaterdagavond.
Na het optreden maken we eerst op het podium en daarna buiten nog wat foto’s. Dat voorbeeld wordt door tientallen toeschouwers (opvallend veel Aziaten) gevolgd, zodat we er niet onderuit kunnen om buiten nog een stukje muziek te maken.

De lunch is weer in het station en daarna is er weer vrije tijd tot de voorstelling van 17.00 uur. We slenteren nog wat door de stad – vandaag is het gelukkig droog – en om vier uur haal ik vrienden van mij af op het station. Ze wonen niet ver van Luzern en komen speciaal naar mij kijken, ze hebben “ons kunstje” nog nooit gezien. Vandaar dat ik voor deze voorstelling misschien iets zenuwachtiger ben.
Overigens geheel onterecht, want ook de derde voorstelling laat Juliana zich van de beste kant zien. Een mooier afscheid had maître-van-dienst Kees Jan van Loveren zich niet voor kunnen stellen! Na afloop wordt hij dan ook met gejoel door de muzikanten onthaald, en beneden krijgt hij na een korte speech van Julianacommissie-voorziter Jan een enorm applaus. Kees, bedankt!

Nu is het zaak om snel om te kleden en de bus weer in te pakken voor de thuisreis. Buiten wordt ik echter opgewacht door mijn Zwitsers-Nederlandse fans die een fantastische middag/avond gehad hebben. We praten nog lang na maar uiteindelijk is het dan toch tijd voor mij om naar de bus te gaan, en voor hen naar de trein. Voor de muzikanten is er nog wat tijd om te eten maar om 21.00 uur vertrekt dan toch echt de bus uit Luzern.
De weg is lang, tijdens de stops is het koud buiten en slapen in een bus is toch niet echt comfortabel. Als de bus dan uiteindelijk zonder al te veel file om kwart voor negen ’s ochtends in Amersfoort is komen de meeste muzikanten behoorlijk brak uit de bus. Een enkeling moet naar school, de meesten hebben echter een dag vrij en zullen wel – net als ik – nog een paar uurtjes het bed ingedoken zijn.

Ik ben er trots op om lid te zijn van de “Juliana-familie” en ik hoop dat we deze combinatie van gezelligheid en serieus met muziek bezig zijn nog lang vol kunnen houden. Ook als we weer 2x 12 uur in de bus moeten zitten voor een optreden ben ik van de partij!

Filmpjes van de show van Juliana: http://www.youtube.com/watch?v=zyDUcpV0mb8 en http://www.youtube.com/watch?v=uQVampk_sJg
Filmpjes van de finale: http://www.youtube.com/watch?v=PVLDMHvVM4A en http://www.youtube.com/watch?v=2SHiCxiBB88