Nog slechts 1 “klusje” te gaan aan het eind van dit lange seizoen: De Birmingham International Tattoo 2012!

De climax van dit lange en internationale seizoen voor Juliana zat aan het eind. Dit weekend zou namelijk 2x opgetreden worden op de Birmingham International Tattoo in Engeland, met plaats voor zo’n 12.000 toeschouwers per voorstelling. Na een uitgebreide repetitie van de finalestukken (6x, ruim een half uur muziek) en de eigen show in de afgelopen weken was het vrijdag 23 november tijd om te vertrekken.

Het regent dat het giet en ik ben blij dat ik Harold zo gek gekregen heb om mij even op te halen. Al snel zijn we bij het clubgebouw waar alle muzikanten binnen komen druppelen. Als Dirk er is met de bus kan begonnen worden met het inladen van de aanhanger en de bus zelf. Geen makkelijke klus want er moeten pauken mee en de helft van het korps heeft slaapzak en luchtbed mee dus het is zaak om even goed te pakken. Maar het past allemaal precies en nadat ook de sax van Joyce nog thuis opgehaald is kunnen we rond kwart over 1 vertrekken.

De reis naar Calais gaat heel voorspoedig en ondanks de krappe planning halen we “onze” boot. De zee is erg rustig en de meeste muzikanten gebruiken de tijd op de boot om te eten of buiten een frisse neus de halen. In het donker zetten we hierna onze reis in Engeland voort naar Brentwood, waar we te gast zullen zijn bij de lokale RBL Youth Band die afgelopen jaar op onze eigen taptoe in Amersfoort was. Brentwood ligt vlakbij Londen maar toch helemaal op het platteland. Na wat zoeken wordt het clubgebouw gevonden, waar veel leden van de band en ook organisator/reisleider Kees Jan en zijn medereizigers (die per auto vooruit gereisd zijn) ons op staan te wachten.

Alle dames en enkele heren werden snel gekoppeld aan hun gastgezin, de overige heren bleven achter voor een biertje in de buurt en overnachting in het clubgebouw. Zelf had ik het geluk en de eer om mee te mogen met de “founder” van de Royal British Legion Youth Band Brentwood, Mr John Wyndham. In zijn grote auto reden we snel naar een ander dorpje – Brentwood is eigenlijk een reeks van dorpjes – waar we stopten bij een kast van een huis. We werden met open armen ontvangen door zijn vrouw en al snel zaten we aan de koffie/thee/sap met een versnapering. De hele bovenverdieping met eigen badkamer bleek voor ons 4 gereserveerd te zijn, ik had een eigen 1-persoons kamer en bed, Jenne zelfs een 2-persoons bed voor zichzelf! Beneden praatten we nog lang na over muziek, taptoes en Brentwood en het was al ver na twaalf uur toen we ons mandje opzochten.

De volgende ochtend was er een prima ontbijt met vooral zeer veel toast. Goed gevuld namen we afscheid en werden we weer naar het clubgebouw teruggebracht. De meeste muzikanten waren hier inmiddels alweer gearriveerd en half negen konden we weer vertrekken richting eindbestemming Birmingham. Het was druk op de weg naar (eerst) The North en (later) The Northwest maar ruim op tijd waren we in Birmingham. Hier stond dirigent Bart van Meijl ons al op te wachten en ook Kees Jan was er al. Snel alles uitladen en naar de omkleedruimte want om 12.00 uur stond onze repetitie gepland. Voordat het zover was konden we al een blik werpen in de enorme hal, volgens mij nog groter dan Ahoy in Rotterdam.

Met de repetitie was het vervolgens vooral kijken hoe we moesten lopen met de opkomst en het afmarcheren, en het samen spelen met de drie pipers van de lokale brandweer. Dat ging snel goed, zeker met Kees Jan op de achterste rij bij de afmars om de pipers te vertellen wanneer er gestopt moest worden met spelen.
Nadat ook de Irish Guards hun kunstje gerepeteerd hadden was het tijd voor de finalerepetitie. Opstellen in het donker, tegelijk aanmarcheren en halthouden (terwijl je de maître in het midden niet kunt zien) was nog niet eenvoudig maar na een paar keer repeteren kwamen we een heel eind. De andere bands die aanwezig waren, waren overigens de Irish Guards, het Trompetterkorps van de Koninklijke Marechaussee, RBL Romford en de Jordanian Army Band. En daarnaast nog een groot samengesteld orkest uit jeugdorkesten (National Youth Marching Band). De hele finale bestond uit 6 nummers, deels met zang (van Tim Pitman en Rebecca Robinson, voor wie ze kent) en doedelzakken. Twee doorlopen en anderhalf uur later zat het er eindelijk op, tijd voor rust en wat eten.

Het weer in Birmingham was hopeloos slecht met veel regen, zodat de rondwandeling beperkt bleef tot een zoektocht naar eten. Die eindigde in een overdekt winkelcentrum bij MacDonalds. Niet ideaal, maar het vult. Door de regen ging het hierna ook direct weer terug naar de hal om nog wat uit te rusten. Van al dat staan tijdens de repetitie had ik een behoorlijk zere rug gekregen.

Uiteindelijk was het om half acht de beurt aan Juliana, om direct na de pauze de show te gaan brengen. Dit was een soortgelijke show als dat we in Luzern gebracht hebben, alleen dat was op een klein podium en dit in een enorme hal. De show ging best goed en het publiek reageerde enthousiast. Echt kicken! Veel te snel was het eigenlijk voorbij en stonden we alweer in de gang. Er was nu even tijd om wat te drinken of eten voordat de finale zou beginnen. Dan even zoeken naar de juiste opstelplek (nummer 2 van de 5 mogelijke) en heel dicht op elkaar proberen op te stellen. Maar niet voordat eerst letterlijk honderden kinderen al schreeuwend voor hun “Freestyle Disco Display” de zaal in waren gerend.

Dan toch de finale. Opstellen in het donker terwijl een veteraan vertelt over zijn ervaringen, om later geld op te kunnen halen tijdens een collecte. Lang stilstaan, opladen voor wat komen gaat. Dan schreeuwt de maître van de Irish Guards iets nauwelijks verstaanbaars en lopen we op de muziek van 76 Trombones met honderden muzikanten door de zaal.
Als alle andere deelnemers (er was ook een vlaggenparade, een hondenrace, een wedstrijd kanonnen trekken en een Chinese Drakendans) er ook zijn komt eerst de erewacht van de Royal Air Force binnen met hun standaard. Daarna komt de rest van de muziek aan de beurt: Het mooie Intermezzo uit Cavalleria Rusticana (met zang van Tim en Rebecca), Britannic Salute (Rule Britannia en Land of Hope and Glory), Now is the Hour (koraal, deels met zang en doedelzak) en Sunset. Na The Lone Piper is het tijd voor de afmars. Op Espani Cani (Spanish Gypsy Dance) gaan eerst de overige deelnemers en de National Youth Marching Band de zaal uit. Op The Rose of Kelvingrove en Auld Lang Syne mogen we zelf weer bewegen en gaan de overige orkesten de zaal uit. Wat een fantastische belevenis was dit!

Maar we zijn er nog niet. Morgen nog een keer! Nadat iedereen omgekleed is rijden we met de bus naar het hotel. Dit was zoals verwacht: niet best. Maar als je je erop voorbereid valt het toch wel mee. Ik mag overigens helemaal niet klagen, een 1-persoonskamer maar met 2-persoons bed. En nog redelijk schoon ook. Alleen aan de achterkant van de douche kwam er meer water uit dan door de douchekop zelf…
Er was nog een feestje voor deelnemers in een hotel een stukje verderop, dus een tijdje later was een groot deel van Juliana in het Apollo Hotel te vinden. De meeste andere aanwezigen waren van de Marechaussee zodat het een behoorlijk Nederlands feestje was. De zanger van de taptoe (Tim) en later ook Rebecca traden nog op en het hotel heeft een fantastische bieromzet gedraaid. Maar om 1 uur stopte de muziek en al snel zocht iedereen zijn of haar kamer in het hotel op.
De volgende ochtend konden we uitslapen, om 12 uur zouden we weer richting de NIA vertrekken. De supermarkt in de buurt deed goede zaken omdat het eten deze keer niet inbegrepen was en niemand een idee had wanneer we weer wat te eten konden krijgen. Gelukkig was het weer opgeknapt, zelfs de zon scheen al was er wel veel wind. Maar daarover later meer.

Na het inpakken van de bus reden we weer naar de taptoelocatie in het centrum van Birmingham en na wat manoeuvreren op de vierkante meter stond ook de bus weer op de juiste plek. De meeste muzikanten verdwenen snel richting centrum en grote kerstmarkt die hier gehouden werd. Met een paar man zorgden we ervoor om om 2 uur terug te zijn, voor het begin van de taptoe. Hierdoor konden we in het “deelnemersvak” een heel stuk kijken.
De taptoe startte met een nogal statische presentatie van allerlei standaards van het Royal British Legion, op muziek van het grote samengestelde jeugdorkest. Het eerste optreden was van de Band of the Irish Guards. Perfecte muziek – onder andere een heel moeilijk solostuk voor sopraansaxofoon – maar een eenvoudige show en grotendeels statisch in een grote cirkel. Hierna kwam een wedstrijd van honden die over een hindernisbaan moesten rennen en een bal vangen. Verblaffend goed wat die beesten konden, maar of dit nou op een taptoe hoort? Dan het optreden dat ik eigenlijk wilde zien, van ons Trompetterkorps der Koninklijke Marechaussee. Een goede show en erg mooie muziek, maar niet echt toegankelijk. Ik vond het prachtig maar ik weet niet of het echt aansloeg bij het grote publiek.

Terug in de omkleedruimte waren we toch wel aan de late kant, er was inmiddels ingespeeld en afgestemd (ik had geen tijd gehoord waarop we terug moesten zijn). Maar er was nog ruim voldoende tijd om om te kleden voordat we weer naar de opstelplaats gingen.
Na de pauze dan weer onze show. Deze voelde nog beter aan dan de eerste keer, zelf kon ik wat meer ontspannen spelen en zelfs wat genieten van het optreden. Wederom al een applaus na het eerste deel (blazers gaan het veld af), na de slagwerksolo en natuurlijk een fantastisch applaus na Band of Brothers. Heerlijk. De rest was een herhaling van gisteren, maar ook hier weer het gevoel dat het allemaal wat relaxter ging. Fantastisch om hier te mogen en kunnen spelen.

Na de afmars hadden we “intern” eerst nog wat minder leuke zaken te doen. We gaan afscheid nemen van maarliefst 11 muzikanten met – als ik het goed heb – in totaal 276 jaar ervaring bij de vereniging. Iedereen werd kort naar voren geroepen en natuurlijk werd wat langer stil gestaan bij het afscheid van beide maîtres Kees Jan en Gabriël. Ze kregen cadeaus van het ingezamelde geld bij de leden, een hand of omhelzing van alle mannen en een kus van alle dames. Hartelijk dank voor jullie inzet de afgelopen jaren! Ook al zijn er goede opvolgers, we zullen jullie missen.

Terug in de omkleedruimte werden we nog verrast door de organisatie met een foto van de finaleopstelling van de taptoe, en een enorme beker. We zijn nog niet helemaal zeker, maar het lijkt erop dat “Premier Band of the Birmingham Tattoo 2012” een soort van publieksprijs voor het beste orkest is. Die kunnen we ook weer in onze zak steken (al is de beker daar veel te groot voor).

Uiteindelijk is alles redelijk snel ingepakt en kunnen we weer vertrekken naar “The Continent”. De reis gaat zo vlot dat we tijd hebben voor een stop om te eten bij een wegrestaurant. En dan hopen we nog een boot eerder te hebben dan die van 0:50 uur die we geboekt hebben. Maar in Dover blijkt het heel anders te gaan. Door de storm van zondag overdag is de dienstregeling in het honderd gegooid, varen er minder boten en valt onze boot uit. De vorige is net weg en we moeten tot 2:20 uur wachten. Dat is toch wel een tegenvaller. Gelukkig kunnen we ergens naar binnen waar toiletten zijn en koffie te krijgen is. Ook blijft de bus open om een dutje te doen maar met de motor uit wordt het wel snel koud.
Dan komt er om kwart over 1 onverwacht beweging in een rij auto’s. Snel haal ik alle muzikanten uit de wachtruimte en als iedereen er is kunnen we de boot op. Deze gaat toch nog eerder dan verwacht, om 2 uur. Bijna alle passagiers op de boot zijn in diepe slaap, alleen wat verdwaalde Nederlanders praten of drinken wat of waaien uit op het achterdek. De wind is wat gaan liggen en de overtocht is eigenlijk helemaal niet zo oncomfortabel.

Vanaf Calais wacht ons nog een lange reis naar huis. In België tanken we nog even, op de grens met Nederland in Hazeldonk maken we nog een korte stop. Dan gaat het door de Nederlandse ochtendspits naar huis en rond half tien zijn we weer bij het clubgebouw. Dan snel uitladen, opruimen en naar huis. Ik pak thuis nog een paar uurtjes slaap en in de middag beginnen de berichten, foto’s en filmpjes op Facebook al binnen te stromen. Allemaal mooie herinneringen aan dit heerlijke optreden van Juliana, de grootste Muzikale Familie van Nederland. Want wat was het weer gezellig!

Marco