Het was leuk; We hebben knakworstjes gegeten en er was nog iets met ……………
Geen olifant deze keer maar wel …………… Tja wat was er eigenlijk?
In ieder geval een kamp.
Op vrijdagmiddag 5 juli werden de ± 40 deelnemers om 17.00 uur met de fiets verwacht bij het clubgebouw. De meegebrachte bagage werd in de aanhanger van ons busje geladen en de fietsers werden in rijtjes van twee opgesteld. Toen iedere buitenste fietser een oranje hesje had aangetrokken kon de karavaan, uitgezwaaid door verschillende ouders (met de fietsdrager nog op de auto), vertrekken naar een onbekende bestemming.
De tocht van zo’n 7 kilometer eindigde in Den Treek bij het kampeercentrum van de YMCA aan de Paradijsweg.
De eerste handeling hier was het verzamelen van de wensen voor het eten: een kroket, frikadel of kaassoufflé.
Hierna werd de kampplaats gezocht en gevonden: “Kamp Race”.
De indeling van de tenten was snel gemaakt en wisselde gedurende de nacht meerdere malen, maar daarover later meer.
In de bolderkar werd het avondeten gehaald. De frites en bestelde snacks waren in een mum van tijd op.
Na het eten, en het bijbehorende corvee, was er genoeg tijd om de tenten slaapklaar te maken, facebook te controleren en/of bij te werken, I-phones of andere smartdingen met speakers aan te sluiten, muziekspelers waar je ook mee kunt bellen op te laden in de ‘stafftent’, je uit te leven in de speeltuin of gewoon even te chillen.
Om 21.30 uur werd verzameld in een grote gemeenschapszaal van het nieuwe kamphuis en nam Marcel van Breden het woord. Het thema en de muziek van de nieuwe show zouden bekend gemaakt worden.
Intussen was ook dirigent Marcus Wiebenga gearriveerd, net als Elise de Vries en Lianne Kelder die eerder op de avond haar schooldiploma in ontvangst had genomen.
Het licht doofde en de beamer ging aan. Muziek van K3 schalde door de zaal. Wat was de reactie? Teleurstelling, afkeurende gebaren en sippe gezichten……..
Gelukkig verscheen de tekst: “Dit niet” in beeld. De reactie: Opluchting!
Wat dan wel? Frans Bauer? Ook niet. Gelukkig……..
Maar wat dan wel?
Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Na de discomuziek is het nu tijd voor……… de liefde.
Met het thema “This is Love” zullen volgend jaar de klanken van het gelijknamige lied van Will.i.am en Eva Simons als rode draad door de nieuwe Bernhard show klinken.
Gelukkig was de reactie positief en enthousiast.
Na de presentatie werd het lied van Will.i.am en Eva Simons nogmaals opgezet en gingen de discolampen aan. Het was erg warm in de zaal maar dat drukte de pret niet. Met nummers als de Gangnam style en een slush puppy machine, die professioneel werd bediend door Marga Graafland, werd het een gezellige avond.
Nadat de disco uitging (of eigenlijk het licht weer aan), was het tijd geworden om het kamp weer op te zoeken.
Om 23.30 uur moest het namelijk “huiskamerstil” zijn zoals in de kampregels aangegeven stond. Nu zal het geluidsniveau van huiskamer tot huiskamer sterk verschillen en dat gold zeker ook voor de verschillende tenten in ons ‘racekamp’. Ook in de algemene ‘Stafftent’ bleef het nog lang onrustig.
Tja, wat gebeurt er dan in zo’n nacht?
De indeling van de tenten is in ieder geval ’s ochtends heel anders dan dat deze ’s avonds was. Je kunt namelijk makkelijk met 9 man in een zes-persoonstent; 3 anderen kunnen dan hun lange lichaam weer makkelijk in een zes-persoonstent kwijt.
Een betonnen tafeltennistafel buiten lijkt beter te liggen dan een matras in een tent.
Enkele tafels/banken uit de eettent staan nu vol met lege blikjes energiedrank en veel snoep- en chipszakjes bij een tent.
Om 04.30 uur vergiste de bakker, die het brood kwam afleveren, zich en zag in het hoofdgebouw het knopje van het alarm aan voor een lichtknop waardoor een enorme wekker afging.
Het tijdstip van 05.15 uur is uitstekend voor het eerste ‘potje voetbal’.
Gelukkig stond de eerder genoemde ‘stafftent’ strategisch geplaatst en had ‘ramen’ aan alle kanten van het kamp zodat het overzicht kon worden bewaard. Met behulp van de koffie die gedurende de hele nacht kon worden gehaald, de diepe beschouwende gesprekken en de commissievergadering om 04.15 uur bleef controle over het hele kamp gewaarborgd.
De eerste stralen van de zon tussen de bomen door waren heerlijk warm (iets dat aan het einde van de nacht niet meer van handen, neuzen en oren gezegd kon worden).
Om iedereen hier van te laten genieten werd de Reveille geblazen (ook via zo’n belapparaat; de techniek staat voor niets) en kon het moeizame proces van (echt) wakker worden starten voor hen die (een paar uur) hadden geslapen.
Voor anderen, die de hele nacht actief waren geweest, was het nu de uitdaging om niet te gaan slapen.
Gelukkig hadden we alle tijd voordat het ontbijt geserveerd zou worden.
Met de ‘Racewagen’ werd het brood en beleg opgehaald en kon iedereen rustig (tja het was echt rustiger dan tijdens het avondeten) weer de nodige energie opdoen.
Inmiddels waren Anne Smink, Jelle Strijker, Judith en Jeanne van Rijssen, slagwerkinstructeur Marcel Kortes en bandleider Jeroen Meijers ook gearriveerd en konden we ons opmaken voor een groepsactiviteit.
Onze leden moesten eerst een lange rij vormen op basis van de geboortedatum. Toen men stond opgesteld werd er afgeteld en bleken er 7 groepen te zijn ontstaan. Deze groepen kregen van mensen van het YMCA uitleg over de werking van een GPS kompas om daarna een speurtocht te starten waarbij de antwoorden op vragen nieuwe coördinaten opleverden die bepalend waren voor de route die werd afgelegd.
Aan het einde bleken de groepen weer terug te zijn op het terrein van de YMCA en moest er met behulp van een metaaldetector een sleutel worden gezocht. Deze sleutel gaf toegang tot een ‘schatkist’ waarin voor iedereen iets verborgen zat.
Likkend aan de gevonden schat (natuurlijk: een lolly) kon de weg terug naar de tent worden gevonden. Hier waren geen coördinaten meer voor nodig.
Terug in het kamp werd alles in gereedheid gebracht voor de lunch, die natuurlijk weer met de kar werd opgehaald. Tijdens het klaarmaken van de lunch werd er nog deelnemerruil uitgevoerd: Charlotte Vos werd afgeleverd in ruil voor broer Jonathan die naar een ander feestje ging.
Deze keer werd niet in ons ‘restaurant’ gegeten maar stonden de tafels en banken buiten opgesteld.
Wel kon binnen het brood met knakworst worden gehaald, die zich goed lieten smaken.
Terwijl iedereen lekker zat te lunchen werd onder leiding van de in het kamp teruggekeerde Marcus Wiebenga een “lunchconcert” verzorgd. De kinderen die de afgelopen periode muzieklessen hadden gevolgd om kennis te maken met deze leuke hobby sloten de lessen af. Zij lieten aan hun ouders en de rest van Bernhard horen wat zij in enkele lessen hadden geleerd.
Na het laatste nummer kregen deze nieuwe muzikanten een staande ovatie van de Bernhardleden die zich nog konden herinneren dat zij (in het recente of iets langere verleden) op een zelfde manier kennis hebben gemaakt met het samen muziek maken.
Marga reikte een leuke herinnering uit en daarmee kwam een einde aan het lunchconcert.
Inmiddels was het lekker warm geworden.
Er stond niets meer op het (middag)programma hoewel er nog werd geprobeerd om de Zeephelling van de YMCA te reserveren. Helaas bleek dit niet meer mogelijk en moest er worden geïmproviseerd.
Gelukkig was Marga aanwezig en met haar ruime ervaring van kampactiviteiten werd het een enerverende middag.
Eerst een ingewikkeld spel dat verstoppertje naadloos combineerde met voetbal. Twee zoekers moesten samen de verstopte leden vinden en tevens voorkomen dat de bal werd weggeschopt door iemand zodat alle gevonden leden zich weer opnieuw mochten verstoppen. Ingewikkeld? Nou als je leden vindt die niet mee blijken te doen en/of leden hebt die wel mee doen maar de bal niet wegschoppen of niet mee doen maar wel schoppen wordt het opeens anders. Wel leuk trouwens……
Daarna, toen iedereen warm was, kwam het onvermijdelijke spel met water. Een estafette waarbij de deelnemers met een beker water in de mond een lastig parcours moesten afleggen om een maatbeker te kunnen vullen. Het werd een wedstrijd tussen de jongens en de meisjes.
De jury zat hinderlijk in de weg en toen zij, onbedoeld(?), nat werden was het hek van de dam. Een spontaan watergevecht brak los waarbij eigenlijk alleen maar winnaars waren: iedereen was even nat en lekker afgekoeld.
De uitslag van de wedstrijd: 1 – 1.
De meisjes hadden het het snelst gedaan maar de jongens hadden het meeste water overgebracht.
In de tussentijd was ook in de speeltuin een waterballet ontstaan doordat de leiding van het YMCA een sproeier installatie had aangelegd. Ook de oudere leden die zich distantieerden van het spelletjes doen, konden lekker afkoelen van het chillen.
Nadat iedereen enigszins was opgedroogd, moest er weer worden gewerkt. De bagage moest worden ingepakt en naar de aanhangwagen worden gebracht. De tent moest schoon en worden opgeruimd. Alle bankjes en stoelen weer teruggezet op de plaats waar ze vandaan kwamen.
Gelukkig was de leiding snel klaar, de tenten hadden alleen gediend om de tas in te zetten (de meeste slaapzakken waren niet uit het foedraal gehaald; waarom neem je zoiets eigenlijk mee?).
Net als met alles maken vele handen licht werk en toen het werk gedaan was, was er voor iedereen nog frisdrank en wat aanvulling voor het zout dat was uitgezweet in de vorm van een zakje chips.
De volgende en laatste activiteit was het uitzoeken van de fietssleuteltjes uit de enorme voorraad die centraal was bewaard. Nadat iedereen een (de) goede fiets had uitgezocht en de formatie van de optocht was bepaald werden de oranje hesjes weer uitgedeeld en werd de terugtocht naar het clubgebouw aanvaard.
Onderweg haakten enkele leden af als zij in de buurt van hun huis kwamen.
Het merendeel kwam na een warme tocht veilig op de Grote Koppel aan waar de bagage kon worden opgezocht uit de aanhangwagen. Sommige fietsen werden weer op de fietsdrager gehangen terwijl anderen op de fiets (nu met bagage) op weg gingen naar huis.
Ik weet niet hoe het met de rest van het deelnemersveld is afgelopen maar om 23.00 uur ging bij mij, na 40 uur, letterlijk en figuurlijk het licht uit.
Het kamp was weer een herinnering geworden, maar wat voor een!!!!!
We hebben knakworst gegeten en er was nog iets………
Lees het bovenstaande nog maar eens.
Bekijk ook de foto’s.
Lex Boon