Afgelopen week was Juliana Amersfoort op toernee door Duitsland. Van donderdag tot en met zondag werden 4 steden in het oosten en noorden aangedaan met in totaal 5 shows tijdens het eerste weekend van de Musikparade Deutschland.

Er zijn van die optredens waar je lang naar uitkijkt. De Musikparade is er daar 1 van. Heel veel en enthousiast publiek. Lekker samen spelen met buitenlandse orkesten. Maar ook 2000km reizen, veel repeteren en weinig slapen. Echter Juliana is 1 grote vriendenclub dus daar helpen we elkaar wel doorheen!

Het vertrek is al een uitdaging. 4.00 uur op donderdagmorgen vertrekken betekent midden in de nacht opstaan. Maar iedereen is op tijd. Klokslag 4 uur als de bus met aanhanger komt aanrijden staat iedereen klaar (op een plek met weinig omwonenden) om snel de boel in te pakken. We rijden met 2 chauffeurs en komen onderweg weinig opstoppingen tegen zodat we ruim voor de geplande tijd al in Chemnitz zijn.

De omkleedruimte is snel gevonden maar de eerste “opdracht” is: eten. Twee keer per dag verzorgt de organisatie een maaltijd en ook krijg je 3 bonnen voor drinken. Prima geregeld allemaal. Na het eten kan de zaal verkend worden tijdens het wachten op onze beurt om te repeteren.
De hal in Chemnitz was vroeger een fabriek voor vliegtuigmotoren. In de hal bij de ingang staat er nog eentje en ook twee test-torens staan nog voor de deur. Voor de Musikparade is de enorme hal ongeveer in tweeën gedeeld. Halverwege hangt het decor (een afbeelding van de Reichstag in Berlijn) waardoor de muzikanten opkomen. Achter het doek is veel ruimte om op te stellen en grote instrumenten neer te leggen.

Onze repetitie gaat goed en vlot. Het is vooral even zoeken waar de voorlijn van de show is, zodat het publiek aan de zijkant bij het doek niet alleen maar naar de achterkant van de show zit te kijken.
Na onze repetitie is het nog even wachten op de repetitie van de opening. Hiervoor worden 12 Julianamuzikanten uitgezocht om ons korps te vertegenwoordigen. Ook de andere korpsen leveren een afvaardiging en het orkest uit Moldavië speelt. Het duurt even voordat het allemaal klopt maar uiteindelijk is de organisatie tevreden en kunnen we verder met de finalerepetitie. Hiervoor worden alle korpsen op de juiste plaats gezet en spelen we de finalemuziek – bij elkaar een klein half uur – diverse keren door. Vooral de complexe medley met muziek van Udo Jürgens en James Last (gearrangeerd door de Oekraïense dirigent van de finale) moet een aantal keren over.
Na de finalerepetitie kan weer gegeten worden en voordat we om gaan kleden spelen we nog even in en stemmen we de instrumenten af. De zenuwen beginnen nu wat te komen maar we zijn er klaar voor!

Om half acht begint de Musikparade. Zoals geoefend met een opening met vertegenwoordiging van alle korpsen op het veld. De eerste show is van de RAF Waddington Pipes&Drums uit Engeland. Traditionele doedelzakmuziek doet het altijd goed bij het Duitse publiek. Hierna mogen we direct met Juliana het veld op. Het schijnt moeilijk te zijn om in het begin van de show het publiek een beetje op te warmen maar daar was niets van te merken. Zeer enthousiast publiek en dan zet je bijna automatisch een goede show neer. Het applaus na afloop van de show is overweldigend en duurt voor mijn gevoel ontzettend lang. Heerlijk. Dan nog even de afmars De Stad Amersfoort, met zingen en zwaaien. Ook hier wordt zeer, zeer enthousiast op gereageerd. We hebben ons visitekaartje afgegeven.

Vroeg in het programma zitten betekent dat je lang moet wachten tot de finale. En meestal is er geen gelegenheid om naar de andere korpsen te kijken. In Dresden lukte dat trouwens wel, al was het door een grote glaswand achter de hoofdtribune.
Na Juliana was het de beurt aan het Orkest van de Nationale Brigade I uit Moldavië. Een echt Oostblok-orkest met groene uniformen en grote petten. En natuurlijk met dansers en danseressen in klederdracht. Ook speelde dit orkest nog een nummer samen met zanger Carl Ellis.
In Chemnitz was het hierna pauze, bij de andere optredens waren de Wit-Russen naar voor de pauze verplaatst. Ook het Representatieve Orkest van de Landmacht uit Wit-Rusland speelde in (net iets andere) groene uniformen en grote petten. Zij brachten een heel aardige en niet al te statische show. Ook hadden ze een operazanger en -zangeres meegebracht die nog wat Duitse klassiekers ten gehore brachten. Dat doet het goed bij het gemiddeld toch wel erg grijze publiek.

Hoogtepunt van deze Musikparade wat mij betreft waren de Chinezen, de Water Affairs Band uit Shijiazhuang. Een goede harmonie die Chinese maar toch toegankelijke muziek speelde. Met mooie danseressen en in het tweede gedeelte met 4 leeuwen, gespeeld door 2 muzikanten elk. Een hele vrolijke en kleurrijke show die dan ook heel veel applaus kreeg.
Het orkest uit Moldavië kwam voor een tweede keer op voor een medley van populaire muziek uit de Musikparade, met een hoofdrol voor de dansers en danseressen. De Can-Can was hierbij natuurlijk het hoogtepunt. Het Duitse Marsch- und Drillkontingent Oberlichtenau, uit de buurt van Dresden, sloot de rij van optredens af. Dit jonge orkest heeft een bijzondere show met muziek van Bon Jovi maar strakke exercitie zoals de HM Kongens Garde uit Oslo, Noorwegen. Ook hun uniform lijkt op hun grote voorbeeld uit Noorwegen. Persoonlijk vind ik muziek en show niet bij elkaar passen maar bij het publiek maakte dit grote orkest veel indruk.

Dan is het alweer tijd voor de finale. Zoals gezegd, bijna een half uur muziek en stilstaand in een warme hal is dat geen pretje. Gelukkig gaat het snel achter elkaar en dan voelt het niet zo lang. En dan hebben we altijd nog onze top-begeleider Karin achter de hand om muzikanten op te vangen mocht het echt mis gaan.
Achtereenvolgens komen voorbij: Colonel Bogey (opmars), Udo Jürgens&James Last Medley (een concertstuk van bijna 10 minuten), Hallelujah (met zang van Carl Ellis), Scotland the Brave (opmars Pipes&Drums), Auld Lang Syne, de Radetzky Marsch en na een héél, héél lang applaus als afmars Alte Kameraden.

Na de afmars is het snel omkleden en inpakken want we moeten vanavond nog naar Dresden, waar morgen 2 shows zijn. Dat is nog ruim een uur rijden en pas na twaalven heeft iedereen in het hotel de sleutels van zijn kamer. Enkelen zoeken in het hotel nog even de bar op, ik ben zelf al 22 uur wakker en besluit om het bed in te duiken.

Vrijdagochtend is er een lekker ontbijt in het hotel waarna we de bus weer inpakken om naar de hal voor vandaag te rijden. Dit is de Margon Arena, veel meer een grote sporthal waar de “hoofdtribune” uit houten banken bestaat. En relatief klein zodat we hier dan ook 2 shows spelen.
De repetitie van de opening en van de finale lopen helaas een beetje uit. Er blijft niet veel tijd over om te eten (en alle korpsen willen dit tegelijk) maar onze voortreffelijke impresario Eva Machnik regelt dat we ook nog na onze show kunnen eten. Om de snelle honger te stillen heeft iedereen zelf nog wel wat bij zich.

De middagshow begint om half drie en zo’n 20 minuten later zijn we met Juliana aan de beurt. Ook nu gaat de show weer erg goed al is er wat minder sfeer omdat het buiten nog licht is en dit door de grote ramen naar binnen komt. Tijdens de finale is dat al beter omdat het dan inmiddels donker is. De middagvoorstelling is overigens geheel uitverkocht.

Rond half zes zijn we klaar met de finale en dan zijn er 2 uren om uit te rusten en nog wat te eten. Alweer? Ja, maar nu is er soep en brood en dat gaat er altijd wel in. Beneden in de hal staan goede stoelen waar we gebruik van kunnen maken totdat het publiek voor de avondvoorstelling de zaal in mag. Lekker even de schoenen uit en hangen.

Intermezzo: Joey en Rosa. Elk verhaal heeft zijn love story nodig, toch? Zo kwam er in het restaurant een heel aardig meisje van het korps uit Oberlichtenau, Rosa, naast onze slagwerker en nieuwe maître Joey zitten en natuurlijk knoopte hij een praatje aan. Voor haar ging hij zelfs stroopwafels uit zijn tas halen. Dat kon een aantal muzikanten van Juliana natuurlijk niet hebben zodat keihard “Je t’aime, moi non plus” door de zaal gezongen werd. Tja, niet bevordelijk voor een prille romance natuurlijk. Het vervolg was een liefdesbriefje van Joey dat in plaats van Auld Lang Syne in haar marsboekje terecht kwam. Ik heb helaas niet kunnen zien hoe ze in de finale reageerde maar toen wij afmarcheerden stond ze lachtend langs de kant te wachten! Wordt wellicht vervolgd…

U begrijpt: over de avondvoorstelling is verder niet veel te vertellen. Achter de hoofdtribune was een mooie glazen wand als afscheiding naar de foyer, en hier vandaan heb ik heerlijk de andere korpsen bekeken tot het tijd werd voor de finale.

Na zo’n optreden wil je eigenlijk snel de bus in en naar je (of “een”) bed. Nu zouden we zaterdag helemaal aan de andere kant van de voormalige DDR optreden, in Rostock, en de organisatie had voor ons een hotel niet ver daar vandaan geregeld. Dat betekende wel nog ruim 400km en 5,5 uur reizen. Midden in de nacht via Berlijn naar het noorden, tot in Schwerin. Rond 5 uur in de ochtend wandelde iedereen brak het – overigens prima – InterCityHotel Schwerin binnen voor een korte nachtrust.

Gelukkig was het vertrek de volgende dag uitgesteld tot 12 uur en was er ook ontbijt tot dat moment. Dat ontbijt was overigens net zo goed als de kamers, met ei, spek, worstjes, sap, yoghurt, kwark, fruit, etc. Je kwam echt niets tekort. Om 12 uur vertrokken we voor een ritje van ruim een uur naar Rostock, zonder bagage omdat we ’s avonds hier terug zouden komen. In Rostock is de hal snel gevonden. Bij aankomst staat er bij het station ernaast heel veel politie maar die blijkt toch niet voor ons te zijn. Voetbalsupporters? Demonstratie? We hebben er verder niets van gezien.

Er is nog voldoende tijd om eerst te gaan eten voordat de repetities beginnen. Ook hier is het eten prima en is er een zeer grote zaal met comfortabele stoelen voor de muzikanten. Deze zaal gebruiken we ook om in te spelen en een filmpje op te nemen om onze slagwerkinstructeur Henk Kikkert succes te wensen bij zijn examen.
De hal voor de Musikparade is niet echt optimaal: het publiek zit alleen maar aan de zijkant en niet aan de voorkant. Jammer maar niets aan te doen. Om vier uur begint de voorstelling en een klein half uurtje later zijn we met Juliana alweer aan de beurt. Het publiek is wederom enthousiast, zelf hebben we toch het gevoel dat het de minste show tot nu toe is. Dat je de show “front” speelt terwijl daar geen publiek zit, helpt zeker niet mee. Na onze show kunnen we weer eten en een biertje nemen voordat de finale begint.
Na de finale wordt de bus weer snel ingepakt en gaat het terug naar Schwerin. Nu is het nog lekker vroeg en bijna iedereen besluit nog even ergens wat te gaan drinken. Om half tien wordt voor het hotel verzameld om richting binnenstad te gaan, die maar een paar minuten lopen is. Al snel wordt een kroeg gevonden die groot genoeg is. Zelf besluit ik even de toerist uit te hangen en een rondje Schwerin te doen. Schwerin is hoofdstad van de provincie Mecklenburg-Vorpommern en heeft dus een aantal grote gebouwen waarin de ambtenaren gevestigd zijn, waaronder een prachtig kasteel op een eiland in een meer. Na wat foto’s van het stadhuis, provinciehuis, kerken en het kasteel ga ik ook terug naar de betreffende kroeg. Hier is het nog een lange tijd gezellig (de barman draait een topomzet want verder zijn er bijna geen gasten) totdat in groepjes wordt teruggekeerd naar het hotel voor eindelijk eens een “normale” nachtrust.

Op zondagmorgen is er eerst weer een lekker ontbijt, voordat we om 10.00 uur afreizen naar de laatste stad van dit weekend, Kiel. Dat is 150km en 2 uur reizen met de bus. In Kiel wordt de opening en finale niet meer gerepeteerd maar met Juliana besluiten we om na het eten (deze keer alleen aan hangtafels), onze show nog even te oefenen. En dat helpt zeker! Even naar de goede posities in deze zaal kijken want elke zaal is weer anders. Deze heeft een ronde voorkant en het publiek zit tot aan de rand van de vloer. Veel contact dus met het publiek! Na de repetitie staan we even kort stil bij het vertrek van tambour-maître Jeroen die ons gaat verlaten, en Helma die bij ons concertorkest Willem III gaat spelen.

De laatste voorstelling begint om 15.00 uur en als tweede spelen we weer onze show. Deze gaat uitermate goed en het applaus is weer fantastisch. Hier waren we voor gekomen! Ook de rest van de show, inclusief finale, verloopt prima. Na afloop nemen we even tijd om foto’s te maken voor het decor met de Chinezen en de Duitsers. Heel leuk, heel gezellig. De Chinezen hebben prachtige posters/schilderijen om uit te delen, wij geven CD’s aan de collega’s.

Na het omkleden en inpakken is er bij de bus tijd voor een groepsfoto en een borrel aangeboden door onze chauffeurs die tijdens de reis ook de smaak te pakken hebben gekregen. Dan gaat het met slechts 1 korte stop naar Amersfoort waar we 2 uur eerder dan gedacht aankomen. Maar iedereen is moe en vertrekt rond 1 uur ’s nachts snel naar huis. De verhalen, foto’s en filmpjes komen morgen wel…

Het was een prachtige reis. Vermoeiend maar zo’n goede sfeer onder elkaar, echt heerlijk. En de organisatie is meer dan tevreden over ons. We zijn gevraagd om op donderdag 10 maart op de Musikparade in te vallen voor een ander Nederlands korps dat dan helaas niet kan. Eens kijken of we dan een speelbaar korps bij elkaar kunnen krijgen. Ik ben er zeker bij!

Grüsse von Günther W.

Opening Musikparade en show van Juliana:

Samenvatting Finale Musikparade: