Al tijdens het eerste optreden van Juliana op de Musikparade eind januari, werden we gevraagd om in te vallen voor een ander Nederlands orkest op donderdagavond 10 maart. Binnen een week was duidelijk dat we een “speelbaar” korps op de been konden brengen. En zo stonden we 6 weken later wederom op de Musikparade.

Het optreden is deze keer in Oldenburg, niet zover over de grens bij Groningen en “slechts” 300 kilometer van Amersfoort. De bus vertrok om twee uur ’s middags vanaf het clubgebouw, vroeg genoeg om in Oldenburg nog even te kunnen repeteren en laat genoeg zodat iedereen ’s ochtends nog kon werken of naar school kon. De ongeveer 40 muzikanten vulden samen met enkele supporters en nieuwe leden de bus, de instrumenten en kledinghoezen pasten precies onderin. Met Bashir (Bassie) achter het stuur ging het snel door het lege Drentse en Oost-Friese landschap naar Oldenburg, afgezien van een korte file vanwege werkzaamheden.

De hal was snel gevonden en de bus kon bijna voor de muzikanten-ingang geparkeerd worden. Het omkleden was een beetje behelpen, 1 kleedkamer van een basketbalteam voor 40 muzikanten is echt te klein. Op de gang werd dus maar een dependance van de kleedkamer en opstelplek voor grote instrumenten ingericht.
In de Grosse EWE-Arena waren de repetities al afgelopen, de andere muzikanten zaten aan het eten of waren aan het uitrusten. Mooi de ruimte dus voor ons om de show nog een keer te repeteren. Showinstructeur Kees Jan – vandaag ook tamboer-maître – gaf nog wat laatste aanwijzingen waarna ook wij richting de catering konden. Het Duitse avondeten was deze keer niet veel meer dan een bak chili con carne met brood. Maar voor de echt hongerigen waren er ook nog worsten en hamburgers te koop in de foyer van de hal.

De Musikparade begon om half acht. Ook nu met een flinke rij (aangewezen) vrijwilligers om het korps en land voor te stellen en om de vlaggen van de Musikparade te dragen. De muziek van de opening was natuurlijk bekend maar werd deze keer door een militair orkest uit de Oekraïne gespeeld.
Na de opening was er een optreden van pipes&drums uit Engeland en van een Pools militair orkest. Vervolgens was het de beurt aan Juliana. Achter de schermen nog even wat zenuwen, zeker voor Kees Jan die voor het eerst sinds 3 jaar weer voor Juliana stond. Ondanks het flinke aantal “gaten” (zo’n 20 muzikanten konden niet mee door studie of werk) zag het er prima uit en klonk het ook goed. Enthousiast publiek tijdens de show en aan het eind een enorm applaus. Gedragen door het klappende publiek marcheren we al zwaaiend op de mars “De Stad Amersfoort” af. Heerlijk. Fantastisch. Top. Hier doen we het voor. We komen graag nog een keer terug!

Terwijl de muzikanten van Juliana na de show nog nahijgend (ik in ieder geval) in de buurt van de bar beneden wat te drinken namen, speelde het militaire orkest uit de Oekraïne hun show, deels samen met zanger Carl Ellis. Daarna was het pauze en dan is het leuk om even tussen het publiek rond te lopen. Dat was er meer dan voldoende: rond 5000 toeschouwers kunnen in de hal en er waren maar heel weinig vrije plaatsen. De overheersende haarkleur is grijs en “geen” (kaal), ik kan me niet herinneren dat ik kinderen gezien heb. Toch is er blijkbaar nog vraag genoeg naar een Musikparade met tientallen voorstellingen in heel Duitsland.

Na de pauze waren er nog optredens een militair orkest uit Moldavië, van harmonie Trimitas uit Litouwen (met een gezelschap mooie danseressen) en van Fascinating Drums uit Duitsland. De laatste twee optredens werden vergezeld door enorme knallen van vuurwerk waar iedereen achter de schermen toch wel even van schrok. Hier was het al een drukte van belang omdat iedereen op moest stellen voor de finale.

De finale was inhoudelijk hetzelfde als 6 weken geleden. Maar met een andere dirigent, daardoor andere tempo’s, en deze keer tussen mij en de dirigent een sousafoon van het Poolse orkest. Niet handig, gelukkig stond naast Juliana het combo waar het tempo wel weer op te pikken was. Vooral de Medley met muziek van Udo Jürgens en James Last werd ontvangen door een minutenlang applaus van het publiek. Carl Ellis zong weer erg mooi het Hallelujah en de nummers gezamenlijk met de pipes&drums hadden nu eens een – voor blazers aantrekkelijk – hoger tempo.

Deze keer mochten we na de vlaggendragers en danseressen als eerste korps het veld af. Dus waren we ook snel weer terug in de omkleedruimte. Een half uurtje later was iedereen zover om weer naar Amersfoort terug te keren. In de bus was eten en drinken genoeg aanwezig maar geleidelijk werd het toch stil. Normaal slaap ik nooit in een bus maar van het stuk tussen Meppel en Amersfoort kan ik me niets meer herinneren…
Tien voor half drie zijn weer op de Kwekersweg waar de bus uitgeladen wordt. Dan is het nog een klein stukje lopen naar het clubgebouw. Iedereen is moe en verdwijnt snel richting huis. Om 3 uur duik ik mijn bed in en stel gerust vast dat er geen wekker gezet hoeft te worden, vrijdag heb ik vrij. Er waren bikkels die om kwart over zes alweer op moesten staan, heel veel waardering dat ze toch meegegaan zijn.

Hieronder onze show tijdens de Musikparade in Oldenburg, met dank aan Rob Boon.

Marco